Broccoli, boomkruinen, wortelstelsels, geweien en longen hebben gemeen dat ze groeien uit één uitloper van iets. Die uitloper vertakt zich en de takken vertakken zich nog verder totdat aan de uiteinden actieve elementen ontstaan die het gewenste werk doen. De precieze vorm van een fractaal eindproduct staat niet op voorhand vast, die ontstaat vanzelf door natuurlijke variaties in het groeiproces of als de uitlopers elkaar in de weg gaan zitten. Maar in het proces van vertakken is een bijna wiskundige regelmaat te ontdekken. Bijvoorbeeld in het aantal vertakkingen op een knooppunt, de hoek ten opzichte van de oorspronkelijke groeirichting, de afstanden naar volgende knooppunten of het aantal malen vertakken voordat een werkzaam eindpunt wordt gevormd.

Van centrale besturing is hier geen sprake, er is geen architect of opzichter die met een tekening van het eindproduct in de hand het bouwproces staat bij te sturen. Er is ook geen centrale kwaliteitscontrole op het foutloos dupliceren van genetische code tijdens de celdeling, dat regelt zich prima decentraal in de celkernen. Zelfs het evolutionair ontwikkelen van de vertakkingsregels gebeurt in de wetenschappelijke visie zonder ingrijpen van bovenaf. Mutaties en seksuele reproductie zijn voldoende en natuurlijke selectie doet de rest.

Bouwplannen en centrale besturing ontbreken weliswaar, maar fractaal gevormde organen zijn toonbeelden van beheersing. De gewenste structuur, vaak een grote kapstok voor enorm veel micro-organen, wordt zeer betrouwbaar gerealiseerd. Dit maakt fractale reproductie tot een van de krachtigste groeistrategieën in de levende natuur.